بررسی اثربخشی آموزش خوش بینی بر شفقت به خود و اشتیاق تحصیلی در دانش آموزان دختر ششم ابتدایی شهر میناب

هدف از این تحقیق بررسی اثربخشی آموزش خوش بینی بر شفقت به خود و اشتیاق تحصیلی در دانش آموزان دختر ششم ابتدایی شهر میناب بود. این مطالعه یک روش نیمه تجربی (نیمه آزمایشی ) با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و آزمایش بود. جامعه آماری متشکل از ۴۰ نفر از دانش آموزان مقطع ششم ابتدایی شهر میناب می باشند. که در دو گروه ۲۰ نفر گروه آزمایش و ۲۰ نفر گروه کنترل قرار گرفتند. گروه آزنمایش در جلسات آموزشی شرکت داده شدند و سپس نتایج آنها با نتایج قبل از آموزش خود و همچنین گروه کنترل مقایسه شدند . ابزار سنجش پرسشنامه های اشتیاق تحصیلی فردریکز و همکاران (۲۰۰۴)،پرسشنامه شفقت ورزی به خود(۲۰۰۳) بود. جلسات درمانی در هشت جلسه یک و نیم ساعته به صورت گروهی اجرا شد. برنامه درمانی بر اساس رویکرد سلیگمن طراحی شد.هر جلسه مشتمل بر چهار بخش بود در بخش اول حدود بیست دقیقه در مورد فعالیت ها و تکالیف هفته قبل دانش آموز بحث و گفتگو می شود و دانش آموز ترغیب می شود تا به همدیگر در رفع مشکلات مربوط و انجام تکالیف کمک کنند. در بخش دوم حدود بیست دقیقه آموزش و مهارت های مربوط به خوش بینی داده می شود که این آموزش و مهارت ها در حیطه اهداف، گذرگاهها و عامل قرار دارد و در بخش سوم که حدود ۴۰ دقیقه طول کشید راهکارهای به کارگیری این مهارت ها در زندگی روزمره بحث و گفتگو می شود و افراد ترغیب می شوند که در مباحث شرکت کرده و مسائل را به صورتی روشن و واضح و خودمانی مطرح کرده و به یکدیگر در استفاده از آنها کمک کنند در ده دقیقه پایانی تکالیف جلسه آینده ارائه می شود. پس از تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس نتایج نشان داد که آموزش خوش بینی باعث بهبود اشتیاق به تحصیل و شفقت به خود گردید.