بررسی اثر بخشی آموزش مهارتهای اجتماعی بر کاهش پرخاشگری و گرایش به رفتارهای پرخطر در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان میاندوآب

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش مهارتهای اجتماعی بر پرخاشگرری و گرایش به رفتارهای پرخطر در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر میاندوآب انجام شده است طرح پژوهش آزماشی از نوع پیش -آزمون- پس آزمون بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان متوسطه دوم شهر میاندوآب در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بودند که نمونه ای ۳۰ نفری براساس طرح پژوهش از دانش آموزان به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحهای انتخاب و به صورت تصادفی در دو روش آزمایش و کنترل تقسیم شدند. مهارتهای اجتماعی به عنوان متغیر مستقل به صورت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای به گروه آزمایش آموزش داده شد. برای گردآوری دادهها از پرسشنامه پرخاشگرری اهواز (۱۳۷۹) و پرسشنامه خطرپذیری نوجوانان ایرانی زاده محمدی و همکاران (۱۳۹۰) استفاده شده است که روایی و پایانی آن مورد تایید قرار گرفته است جهت تحلیل دادهها از تحلیل کوواریانس چند متغیری، آزمون لوین و آزمون کولمگوررف-اسمیرنف استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل از لحاظ پس آزمون پرخاشگری و گرایش به رفتارهای پرخطر تفاوت معناداری وجود دارد همچنین در ارتباط با خرده مقیاسها نیز نتایج نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل از لحاظ پس آزمون ابعاد پرخاشرری خشم و عصبیت خصومت و کینه توزی و ابعاد گرایش به رفتارهای پرخطر تمایل به اعتیاد تمایل به رفتارهای ناهنجار و تمایل به (خشونت تفاوت معناداری وجود دارد بنابراین میتوان نتیجه گرفت که آموزش مهارتهای اجتماعی باعث کاهش پرخاشگری و ابعاد آن خشم و عصبیت خصومت و کینه توزی و گرایش به رفتارهای پرخطر و ابعاد آن تمایل به اعتیاد تمایل به رفتارهای ناهنجار و تمایل به (خشونت در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر میاندوآب شده است.