ارزیابی و پایش شاخص سازمان دهی اکوسیستم شهری جهت برآورد پایداری مطالعه موردی شهر اصفهان

با توجه به روند رو به رشد شهرنشینی و گسترش سطوح ساخته شده شناسایی تغییرات ساختاری سیمای سرزمین و به دنبال آن درک رابطه بین این تغییرات و فرآیندهای اکولوژیکی ضروری به نظر می رسد. هدف از این مطالعه، بررسی شاخص سازمان دهی در اکوسیستم شهر اصفهان است. شاخص سازمان دهی برای ارزیابی پایداری و ثبات ساختاری اکوسیستم با استفاده از معیارهای پیوستگی و ناهمگنی سیمای سرزمین برآورد شد. نتایج این مطالعه نشان می دهد، فضای سبز شهر اصفهان که یکی از باغشهرهای به جامانده از عصر صفوی است، از ۷۵/۵۵ کیلومترمربع در سال ۱۹۹۵ به ۸۹/۲۷ در سال ۲۰۲۰ رسیده است. این در حالی است که فضای ساخته شده از ۴۹/۱۹۲ کیلومترمربع در سال ۱۹۹۵ به ۶۸/۴۰۵ در سال ۲۰۲۰ افزایش یافته است. نتایج حاصل از اندازه گیری متریک ها در سطح شهر اصفهان نشان داد که فضاهای سبز و باز شهری در بازه زمانی مطالعاتی دچار افت پیوستگی شده و به ویژه در مناطق ۱، ۳، ۴، ۵، ۶ و ۱۳ لکه های سبز از توزیع مناسبی برای فراهم کردن خدمات اکولوژیکی برخوردار نیستند. به دنبال آن بررسی روند شاخص سازمان دهی اکوسیستم نشان داد که این شاخص از ۲۰/۱۸ در سال ۱۹۹۵ به ۱۰/۱۲ در سال ۲۰۲۰ کاهش یافته است که می تواند بیانگر کاهش پایداری در ساختار سیمای سرزمین شهر اصفهان باشد.