جرم رها کردن طفل یا شخص ناتوان از محافظت خود در حقوق کیفری ایران

توجه به حقوق کودک از دیرباز مورد نظر بسیاری از حامیان و طرفداران حمایت از حقوق کودک بوده است. کودک باتوجه بهشرایط خاص جسمی و روحی از اقشار آسیب پذیر جامعه است و هر روز گزارش های تکان دهنده ای از بی توجهی به حقوق کودک وظلم و جنایت و بهره کشی به این گروه منتشر می شود که مطالعه آن انسان را می آزارد و قلب و روح هر انسانی را اندوهگین می کند .کودک آزاری نه تنها از طریق افراد سودجو و مافیای فساد و فحشا و باندهای تبهکار صورت می گیرد، بلکه چه بسا، خواسته یاناخواسته توسط بسیاری از خانواده ها و حتی پدران و مادران نیز گزارش می شود. تعداد کودکانی که از این طریق، مورد بی مهری یابی توجهی، تنبیه جسمی و بدنی،خانواده گریزی، سوء استفاده جنسی و... قرار گرفته اند کم نیست . مقاله حاضر به بررسی جرم رهاکردن طفل یا شخص ناتوان از محافظت خود در حقوق کیفری ایران می پردازد و نتیجه حاکی از این شد که، هر چند هدفقانونگذار از تغییر این قانون سعی در بهبود اوضاع این کودکان بوده، اما نتوانسته آنطور که باید و شاید به این مهم نائل اید وهمچنان کاستی هایی وجود دارد.حتی به نظر می رسد در بعضی موارد اشکالات و کاستی های بیشتری نسبت به قانون قبل وجوددارد