ارزیابی سطح توسعه اکولوژیکی سکونتگاههای روستایی با استفاده از مدل AHPمحدوده مورد مطالعه: حوزه روستایی اخترآباد شهرستان ملارد)

تمرکز شدید و عدم تعادل از جمله ویژگی های کشورهای جهان سوم است. برای ایجاد تعادل و به منظور شکل دادن فضاهای مناسب و همگون، بحث برنامه ریزی منطقه ای مطرح شده و اولین گام در برنامه ریزی منطقه ای شناخت نابرابریهای اکولوژیکی ،اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی نواحی مختلف می باشد. ایجاد توازن در عموم ساختارها و سامانه های روستایی از مصادیق بارز توسعه یافتگی به شمار می رود. در این پژوهش به منظور سنجش سطح توسعه اکولوژیکی سکونتگاههای حوزه روستایی اخترآباد شهرستان ملارد از توابع استان تهران، شاخص هایی در بخش های توپوگرافی (سطوح ارتفاعی و شیب اراضی)، ویژگ یهای خاک و قابلیت اراضی، پوشش گیاهی و سوانح و بلایای طبیعی در میان 45 سکونتگاه روستایی مورد مطالعه قرار گرفته و سپس با کمک معیارها و زیرمعیارهای مورد بررسی، مجموعه روستاهای محدوده مطالعاتی تحت 5 سطح توسعه یافتگی یا مطلوبیت (توسعه یافته، نسبتاً توسعه یافته، توسعه متوسط، کمتر توسعه یافته و توسعه نیافته) مورد طبقه بندی واقع شده اند. در نهایت جهت تعیین سطح توسعه نهایی محیطی - اکولوژیکی سکونتگاههای روستایی محدوده مطالعاتی در چارچوب روش تحلیل سلسله مراتبیA.H.Pابتدا نسبت به تعیین ضریب اهمیت (وزن) معیارها از طریق مقایسه زوجی(دو دویی) اقدام شده و پس از نرمالیزه نمودن، با اثرگذاری وزن هر یک از معیارها در میزان ارزش هر یک از سکونتگاهها در آن معیار و زیر معیار مربوطه، امتیاز نهایی نقاط روستایی تعیین گردیده است. بنابراین در این تحقیق هدف بررسی عمیق تر ویژگی های اکولوژیکی سکونتگاههای مورد مطالعه جهت تشریح ساختار کلی هر روستا و تعیین میزان درجه توسعه یافتگی است. نتایج حاصل از این تحقیق نشان دهنده نابرابریهای اکولوژیکی روستاهای مورد مطالعه و نقش آن در درجه توسعه یافتگی می باشد