تغییرهای وضعیت سلامت روان افراد در شهر تهران در طول دوازده سال: مقایسه نتایج طرح (پروژه)های سنجش سلامت و بیماری (سال ۱۳۷۸) و سنجش عدالت در شهر تهران (سال۱۳۹۰)

هدف: این مطالعه با هدف بررسی وضعیت سلامت روان افراد ۱۵ سال و بالاتر شهر تهران در دوازده سال گذشته انجام گرفته است. مواد و روش ها: این پژوهش، مروری بر دو مطالعه مقطعی توصیفی انجام شده درزمینه وضعیت سلامت روان افراد ساکن تهران در سال های ۱۳۷۸ و ۱۳۹۰ است؛ نمونه آماری این دو مطالعه به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ای منظم از میان خانوارهای ساکن درمناطق ۲۲گانه شهرداری تهران انتخاب شده ؛ حجم نمونه مطالعه اول، ۵۵۶۰ نفر و مطالعه دوم، ۲۱۲۵۵ نفر و ابزار مورد استفاده، پرسش نامه ۲۸پرسشی سلامت عمومی(GHQ-۲۸)، بوده است. نتایج: یافته ها نشان می دهند که در مطالعه سنجش سلامت و بیماری (سال ۱۳۷۸)، ۵/۲۱ درصد افراد در شهر تهران از ابتلا به علایم روانی رنج می برند ( ۲۷ درصد زنان و ۹/۱۴ درصد مردان). میزان شیوع علایم روانی در سال ۱۳۹۰ به ۶/۳۹ درصد رسیده (۴/۳۷ درصد مردان و ۱/۴۳ درصد زنان) که افزایش ۸/۱ برابری را نشان-می دهد (۶/۱ برابر در زنان و ۵/۲ برابر در مردان). خطر ابتلا به علایم روانی با بالارفتن سن، بیکاری، بی سوادی و مطلقه و بیوه بودن در هر دو مطالعه افزایش داشته و علایم اضطراب در هر دو مطالعه، شایع تر از علایم جسمی سازی، افسردگی و عملکرد اجتماعی بوده است. نتیجه گیری: افزایش چشمگیر علایم روانی شهر تهران در دوازده سال گذشته، ضرورت توجه مسئولان و برنامه ریزان کشور را به پیشگیری و ارتقای سلامت روان افراد ساکن در شهر تهران نمایان می سازد.