رابطه نگرش به عشق با همدلی زناشویی ، طلاق عاطفی و مشکلات بین فردی در زوجین دارای تعارض زناشویی

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه ی بین نگرش به عشق با همدلی زناشویی ، طلاق عاطفی و مشکلات بین فردی در زوجین دارای تعارض زناشویی بود که به روش توصیفی - همبستگی انجام گرفت جامعه آماری شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان بانه در سال ۱۴۰۱ بود که با استفاده از جدول کرجسی و مورگان ۱۳۰ زوج (۲۶۰ نفر) تعیین و با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه ی استاندارد نگرش به عشق (LAS) هندریک و هندریک (۱۹۷۶)، همدلی زناشویی جولیف و فارینگتون (۲۰۰۶)، طلاق عاطفی گاتمن (۲۰۰۸) و مشکلات بین فردی بارخام و هاردی و استارتاپ (۱۹۹۶) استفاده شد. فرضیه ها با استفاده از همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه آزمون شدند. نتایج حاصل از آزمون های آماری نشان داد بین نگرش به عشق با همدلی زناشویی رابطه مستقیم و معنی داری وجود دارد. بین نگرش به عشق با طلاق عاطفی در زوجین دارای تعارض زناشویی رابطه معکوس و معنی داری وجود دارد. بین نگرش به عشق با مشکلات بین فردی در زوجین دارای تعارض زناشویی رابطه معکوس و معنی داری وجود دارد. ۵/۵۸ درصد از نگرش به عشق توسط همدلی زناشویی ، طلاق عاطفی و مشکلات بین فردی در زوجین دارای تعارض زناشویی قابل تبیین است (۰۵/۰ .(sig = پیشنهاد می شود مشاوران خانواده و زوج درمانی در راستای حل مشکلات زناشویی به نگرش به عشق برای بهبود همدلی زناشویی ، طلاق عاطفی و مشکلات بین فردی زوجین توجه کنند.