اقدام پژوهی : چگونه توانستم با روش تشویق و محبت باعث افزایش اعتماد به نفس و پیشرفت تحصیلی دانش آموزم شوم؟

با آغاز دوران مدرسه ، کودکان ابعاد جدیدی از شخصیت خویش را آشکار می سازند و ناخودآگاه می کوشند تا رفتارهای فردی شان را تثبیت کنند . »اعتماد به نفس « نه تنها یکی از نیازهای شخصیتی کودکان، بلکه بعد جدیدی از رفتارهای اجتماعی آن هاست ؛ به طوری که کودکان بدون آن ناتوان از ادامه ی راه و زندگی در اجتماع خواهند شد. کودکانی که اعتماد به نفس بالایی دارند، میل به تجربه کردن و آزموندن موقعیت ها و موفقیت های اجتماعی - تحصیلی را دارا می باشند. اما آن هایی که اعتماد به نفس پایین تری دارند، هیچ گاه به برقراری ارتباط با دیگران و کسب امتیازات اجتماعی -تحصیلی نمی اندیشند.یکی ازدلایل عدم یادگیری در کودکان ضعف دراعتمادبه نفس است و این رابطه مستقیمی با چگونگی نگرش فرد نسبت به خود دارد و درمان آن بدون توجه به اصول وروشهای تقویت اعتمادبه نفس انجام نمی پذیرد . اینجانب مائده تسلیمی ، آموزگار پایه پیش دبستان ، دبستان غیر دولتی فرزندان ایران ، در اوایل سال تحصیلی وقتی در یکی از دانش آموزانم کند نویسی ، کمرنگ نویسی ، حواس پرتی ، استرس در نوشتن و مشارکت کم در فعالیت های کلاسی و همچنین فعالیت های گروهی ، ترس از انجام کار جدید ، دشواری در ابراز و بیان احساسات، آرام صحبت کردن، فاصله گیری ،ارتباط کم با دوستان و ضعف بدنی را مشاهده کردم، سعی نمودم تا با کمک مادرش اعتماد به نفس او را از طریق تشویق و محبت تقویت نمایم . لذا توانمندی های او را مد نظرگرفتم نه ضعف ها و ناتوانایی هایش را . بنا براین در جهت رفع این مشکل ، فعالیت های درحد توان از او خواستم تا با تلاش خود به موفقیت برسد و او را ترغیب به داشتن دوستان بیشتری نمودم تا از این طریق انگیزه بیشتری برای سخن گفتن وابراز وجود داشته باشد . یکی از مشکلات دانش آموز من وجود یک بیماری مادر زادی و درمان های طولانی مدت بود و به علت گذراندن مدت زیادی در بیمارستان از ارتباط با فردی غیر از مادرش احساس نا امنی می کرد.