تاثیر سرمایه ی انسانی بر تولید ناخالص داخلی ایران در چار چوب مدل جیمز ریمو

امروزه نقش سرمایه ی انسانی و دانش فنی در رشد و توسعه ی اقتصادی، از اهم   موضوع های مورد بحث اقتصاددانان تلقی می­شود؛ لذا در این پژوهش به نقش سرمایه ی انسانی در تولید ناخالص داخلی  پرداخته شده است. مدل ارائه شده برگرفته از مدل جیمز ریمو (۱۹۹۵) است که تابع تولید را تابعی از سه متغیر موجودی سرمایه، نیروی کار و آموزش در قالب تابع کاب داگلاس معرفی می­کند.      در این پژوهش، مدل مذکور با روش هم­انباشتگی سیستمی جوهانسن – جوسیلیوس (۱۹۸۸) برآورد شده است. نتایج حاصل بیان می­کند که سرمایه ی انسانی وقتی به صورت یک نهاده ی تولیدی در کنار سایر عوامل تولید بررسی می­شود، در بلندمدت اثر مثبت و معنی­دار بر تولید ناخالص داخلی، و در کوتاه­مدت سرمایه ی انسانی اثر منفی و ناچیز بر تولید ناخالص داخلی دارد.