نقش PD-۱/ PD-L۱ و Anti-PD-۱/ PD-L۱ در پیشرفت و سرکوب سرطان

نقاط کنترل ایمنی (Immune checkpoints) مجموعه ای از گیرنده های تنظیمی می باشند که باعث کنترل پاسخ های ایمنی، حفظ تولرانس و هموستاز می شود. سلول های توموری می توانند با به خدمت گرفتن این نقاط از دسترس پاسخ های اختصاصی ضد تومورال بگریزند و گسترش پیدا کنند. از مهم ترین نقاط وارسی مسیر PD-۱/PD-L۱ است. PD-L۱ توسط تمام سلول های توموری بیان شده و اتصال آن به PD-۱ روی لنفوسیت های T سایتوتوکسیک (CTL) اختصاصی تومور، منجر به سرکوب CTL می شود. در واقع PD-L۱ به عنوان یک فاکتور تومورزا عمل می کند که به طور چشمگیری تومورزایی و متاستاز را افزایش می دهد. همچنین میزان بیان PD-۱ و PD-L۱ یک بیومارکر پروگنوستیک در انواع تومورها می باشد و می تواند پیش آگهی بیماری را پیش بینی کند. در نتیجه یکی از جدیدترین و مهمترین روش های ایمونوتراپی سرطان برای ایجاد یک پاسخ ایمنی ضد تومورال قوی استفاده از مهارکننده های نقاط کنترل ایمنی (ICIs) و به طور ویژه مهارکننده های مسیر PD-۱/PD-L۱ است. از سال ۲۰۱۴ تاکنون هفت دارو برپایه آنتی بادی های مونوکلونال ضد PD-۱ و PD-L۱ توسط سازمان غذا و داروی آمریکا برای استفاده بالینی در طیف وسیعی از سرطان ها تایید گردیده است. شناخت مکانیسم های دقیق مسیر PD-۱/PD-L۱ به عنوان یک نقطه کنترل ایمنی مهم در سرطان مورد نیاز می باشد. مطالعه مروری حاضر به بررسی برهمکنش های این مسیر با سلول های توموری و همچنین تاثیر مهار کننده های PD-۱/PD-L۱ بر سلول های توموری می پردازد.