ارزیابی نشانه های تخریب گرایی در فضاهای عمومی شهری با تاکید بر توزیع مکانی

بیش از نیم قرن است که تخریب آگاهانه اموال، اشیاء و متعلقات عمومی در شهرها و میل به این گونه رفتارها به عنوان یک معضل رو به رشد در حفظ نظم و امنیت فضاهای عمومی شهر و اداره امور شهر های امروزی شناخته شده است. در نگاه کلی می توان تخریب گرایی را مسئله ای اجتماعی در فضای کالبدی شهر خواند که هر یک بر دیگری تاثیرگذار و همچنین از آن متاثر است .تهران اولین کلانشهر ایران در تکاپوی رسیدن به آرمان های مدرنیته، با مسائل و مشکلاتی نو به قدمت ایام به ظاهر مدرن شدنش می باشد که مزید بر مشکلات سنتی اما پابرجایش است. که یکی از مظاهر آن بروز برخی از این رفتارهای تخریب گرانه در فضاهای عمومی شهری مانند پارک ها می باشد. در این بررسی تلاش هر چند محدود بر این است با کمک گرفتن از اصول تئوری عام CPTED به ارزیابی نشانه های تخریب گرایی در سه پارک محله ای شهری با توجه به پراکندگی جغرافیایی شهری پارک ها و به دنبال آن تفاوت های فرهنگی حاکم بر مناطق است. در این مسیر به منظور ارزیابی میزان تخریب مبلمان پارک در برقراری ارتباط با فاکتورهای مکانی علاوه بر استفاده از برداشت های میدانی و سنجش تخریب پذیری آن و مصاحبه با نگهبان پارک و بازدیدکنندگان دائمی ساکن محله به ثبت مشاهدات به شیوه عکس برداری نیز پرداخته شده است. نتایج ما ارتباط و وابستگی بین فاکتورهای مکانی مبلمان پارکی و حتی توزیع جغرافیایی خود پارک ها با میزان و شدت تخریب گرایی را در بر می گیرد.