خانه ایرانی، الگویی برای طراحی مسکن پایدار امروز

یل به پایداری در تمام عرصه ها و رسیدن به جامعه ایی پویا، که به بهانه بودن امروز، توان نسلهای آتی را در تمام عرصه ها به چالش نمی کشد، امری است مهم که در عرصه خلق فضای مصنوع، هرچه بیشتر اهمیت خود را به اثبات می رساند. طراحان با توجه به این نکته که فضای سکونت به عنوان نقطه عطفی در میان فضاهای زیست انسان محسوب می گردد، همواره به دنبال رسیدن به الگوهایی کاربردی، جهت بهره گیری در هنگام طرح فضای مسکونی می باشند که پایداری را در تمام عرصه ها (چه محیطی، چه اجتماعی، چه اقتصادی) میسر کند. نگارنده بر آن بوده است تا از مسیر مطالعات اسنادی – کتابخانه ایی و بررسی میدانی و اسنادی خانه های متعلق به گذشته سرزمین مان، به بازخوانی خانه سنتی ایرانی به عنوان الگویی پویا، پایدار و همراستا با نیازهای مخاطب، که داری ویژگی های برجسته ای می باشد، بپردازد و راهکارهای منبعث از آن را برای طراحی فضای سکونت امروزی ارائه نماید. توجه به نیازهای فیزیولوژیکی و روحی بصورت توامان، ایجاد حریم و قلمرو به جهت حفظ ارزشهای خانواده، پیوند پویا با روح مقدس طبیعت که سبب زایش منظرهای بدیع برای ساکنان خود می گردد، همراستایی با ویژگی های محیطی و بهره گیری از ظرفیت های موجود و توجه به انعطاف پذیری عملکرد فضاها، تنها بخشی از ویژگی های خانه گذشته ایرانی است که می تواند الگویی برجسته برای پاسخ به مفهوم سکونت باشد.