حق بر غذا در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و اسناد بین المللی حقوق بشری

هدف از نگارش این پژوهش، بررسی حق بر غذا به عنوان یکی از بنیادیترین حقوق بشری در چارچوب حقوق بین الملل و قانون اساسی ج.ا.ا میباشد. اهمیت آن، تاثیر آن بر سایر حقوق بشری، و همچنین مبنای تعهد دولتها چه در حوزه داخلی و چه در حوزه بین الملل در رعایت این حق بشر مهم میباشد. در چارچوب حقوق بینالملل بشر حق بر غذا حق بنیادین هر شخص بر رهایی از گرسنگی و دسترسی پایدار به غذا به شکلی است که نیازهای غذایی و فرهنگی او را برطرف سازد. تحقق این حق نه تنها نیازهای اولیه و اساسی انسان را برآورده میسازد، بلکه زمینه تحقق سایر حقوق بشری شخص را نیز فراهم میسازد. در این تحقیق تلاش میشود به این سوال اساسی پاسخ داده شود که، حق بر غذا و شناسایی این حق در نظام حقوقی ایران چه تفاوتها و شباهتهایی با اسناد بین المللی حقوق بشر دارد؟ در این مقاله تلاش میشود از روش توصیفی - تحلیلی و با بررسی مفاد و مقررات مندرج در اسناد حقوقی بین المللی و به طور خاص میثاق حقوق اقتصادی اجتماعی و فرهنگی تعهدات دولتها نسبت به تحقق حق بر غذای کافی در سطوح داخلی و بین المللی تشریح گردیده و شیوه های انجام این تعهد مشخص شود. به این منظور در این مقاله، ابتدا به تعریف حق بر غذای کافی پرداخته میشود؛ در ادامه به حق بر غذا در اسناد حقوق بین المللی و حقوق بشر و قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران میپردازیم.