اثربخشی درمان وجودی بر سلامت روان در افراد بالای پنجاه سال

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان وجودی بر سلامت روان در افراد بالای پنجاه سال بود این پژوهش یک طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه این پژوهش شامل افراد بالای پنجاه سال مراجعه کننده به کانون بازنشتگان شهرستان آمل به تعداد ۷۴نفر بودند که از میان آنها ۳۰ نفر به روش دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل ۱۵) نفر) و گروه آزمایش ۱۵) نفر) جای دهی شدند. از مقیاس سلامت روان گلدبرگ (۱۹۷۲) جهت جمع آوری داده ها استفاده گردید. سپس گروه آزمایش ۸ جلسه به مدت ۹۰ دقیقه تحت آموزش درمان وجودی یالوم((۱۹۸۰ قرار گرفت و گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری با نرم افزار spss استفاده شد. نتایج نشان داد که بین میانگین های نمرات سلامت عمومی گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون، تفاوت معناداری وجود دارد. از اینرو روش درمان وجودی منجر به افزایش سلامت روان در افراد بالای پنجاه سال گردید.