روش فازی در پژوهش، پلی ما بین روش های کمی و کیفی پژوهش

منطق فازی[۱] یک نوع منطق چندارزشی است که ریشه در افکار افلاطون و فلسفه شرقی دارد، اما نخستین بار در سال ۱۹۶۵ میلادی، دانشمند ایرانی­الاصل و استاد دانشگاه برکلی(پروفسور لطفعلی عسگرزاده) ملقب به پروفسور«زاده»[۲]، منطق فازی را مطرح کرد. برخلاف منطق دو ارزشی ارسطویی که به­دنبال پاسخ آری و یا نه برای تعمیم به تمام پدیده­ها می­باشد(همچون پوزیتیویسم)، منطق فازی جهان را همان­گونه که هست معرفی می­کند. منطق فازی با طبیعت، سرشت و فطرت انسان قرین­تر بوده و به فلسفه­ی شرقی و ادیان نزدیک­تر است. با وجود منفعت­های زیاد منطق فازی(به­دلیل نقش برجسته ریاضیات در آن)، مشکل عمده­ی این منطق ریاضی این است که تولیدکننده­ی الگوهای فکری بشری نیست. زیرا الگوهای فکری بشری اغلب شهودی هستند و ریاضیات از درک پیچیدگی­های آن عاجز است. در روش فازی، رویکرد کمی و کیفی حضور همزمان دارند و این روش پلی بین روش کمی و کیفی برقرار می­سازد.