بیطرفی در مخاصمات مسلحانه بین المللی

بیطرفی در سیاست خارجی کشورها از زمانهای گذشته وجود داشته است. در تاریخ تمدن بشری سابقه جهت گیری بیطرفی به قدمت خلقت انسان وبه طبع آن جنگ می باشد؛ چنانکه »در قدیمی ترین و معتبرترین تاریخ تمدن یعنی جنگهای یونانیان، توسیدید چند نمونه از این سیاست راتشریح می کند.« واژه بیطرفی در اروپا از قرن پانزدهم میلادی معمول شد و در سال ۱۴۷۸ پرنس نشین لیژ سیاست خارجی خود را بیطرف اعلام نمود. از نظر حقوقی نیز گروسیوس در کتاب حق جنگ و صلح از حقوق بیطرفی یاد می کند. با پیچیده شدن روابط بین کشورها و افزایش برخوردهای نظامی بین دول، جهت گیری بیطرفی و تدوین قوانین مربوط به آن بیشتر معمولگردیدودرنهایت منجر به تصویب قراردادهای پنجم وسیزدهم لاهه ۱۹۰۷در موردبیطرفی گردید. که براساس این قراردادها وعرف بین الملل ، دولتها در زمان مخاصمات مسلحانه نسبت به طرفین حقوق و تکالیفی بر اساس اصل بیطرفی برعهده دارند. هدف در این مقاله بررسی بیطرفی در زمان جنگ است که دراین حالت کشورهای بیطرف و متخاصم دارای مسئولیتهایی درراستای حقوق بشردوستانه که همان حقوق جنگ است نسبت به یکدیگر ویا افراد بشری که در درگیری شرکت نداشته ویا دیگر ندارند اعمال می شود. روش پژوهش توصیفی تحلیلی بااستفاده ازاسناد که باجمع آوری اطلاعات به روش کتابخانه ای- میدانی وبهره مندی ازسایت های مختلف، نگارش شده است.