نگاهی به دارابنامه ی محمد بیغمی و بررسی سبک نثر و ارزشهای ادبی آن

دارابنامه یا قصه ی فیروزشاه از شاهکارهای ادبیات منثور داستانی، در قرن نهم هجری است که مولانا محمد بیغمی آن را به کمک محمود دفترخوان در دو مجلد، به شیوه نقالان قصه گو نوشته است. نویسنده، داستان را با دو جنبه حماسی- غنایی در کنار هم به تصویر می کشاند، به گونه ای که می توان داستان را هم در حوزه رمانس ها جای داد و هم در حیطه ادبیات داستانی و عاشقانه. طرز نثر این کتاب دلنشین و دارای پردازشی ساده، روان، متنوع از لحاظ گونه گونی سبک بیان و حائز اهمیت از دیدگاه واژگانی، ادبی و زبانی است. ارزش متن داستان آنجا که نویسنده نسبت به آوردن لغات و ترکیبات سره ی فارسی پافشاری دارد، نمایان تر می شود. ارزش واژگانی و لغت پردازی نویسنده در ساختن این داستان لطیف و هم چنین موضوع غنایی آن، که برگرفته از داستان خسرو و شیرین نظامی است، ما را برآن داشت تا به بررسی بیشتر آن بپردازیم و ببینم که ارزشهای ادبی و زبانی این داستان در چه سطحی است.