مروری بر رویکردهای فرزندپروری با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

فرزندپروری (پرورش کودک) فرایند تقویت و حمایت از پیشرفت فیزیکی، عاطفی، اجتماعی و فکری فرزند از نوزادی تا بزرگسالی است. پرورش به جنبه های رشد و نمو و تربیت کودک منهای رابطه ژنتیکی با پدر و مادر توجه دارد. معمولا والدین بیولوژیک وظیفه پرورش کودک را به عهده دارند، علاوه بر این دولت ها وانجمن ها نیز در این مورد نقش ایفا می کنند. در مورد کودکان یتیم یا رها شده وظیفه مراقب از کودکان را به سرپرستن غیر هم خون یا پرورشگاه می سپارند. به طور کلی خانواده اولین پایه گذار شخصیت و ارزش های فکری است که نقش مهمی در تعیین سرنوشت و سبک زندگی آینده فرد دارد. در این میان حفظ ارتباط مثبت بین والدین و فرزندان باعث انگیزه آنان نسبت به موفقیت تحصیلی می شود. شیوه های فرزندپروری به عنوان مجموعه ای از رفتارها که تعاملات کودک - والد را در طول دامن گسترده ای از موقعیت ها توصیف می کند و فرض شده است که یک جو تعاملی را به وجود می اورد. شیوه های فرزندپروری یک عامل تعیین کننده اثر گذار است که نقش مهمی در رشد روانی کودک ایفا می نماید. براساس مطالعات انجام شده سبک تربیتی والدین یک عامل مهم پیش بینی کننده در سلامت فرزندان است برخی عوامل مربوط به والین که بر تحول کودکان تاثیر می گذرد شامل گرمی و پذیرش و کننترل رفتاری کودکان است. سطح بالای گرمی و پذیرش از خصوصیات والدینی است که علاقمند به کودک و مسئولیت پذیر هستند به طور کلی خانواده به عنوان نخستین محیط پرورشی کودک، در پرورش ویژگی های گوناگون کودکان نقش فراوانی دارد.