اثربخشی آموزش بهزیستی روانشناختی بر میزان همگولبین گلیکوزیله بیماران دیابتی تیپ دو شهرستان یزد

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزشی بهزیستی روانشناختی بر میزان هموگلوبین گلیکوزیله بیماران دیابتی تیپ دو شهرستان یزد انجام گرفت. از نظر ماهیت موضوع و اهداف ازنوع نیمه آزمایش بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران دیابتی تیپ دو شهرستان یزد مراجعه کننده به مرکز دیابت و نمونه گیری به روش در دسترس بود. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف و آزمایش هموگلبین گلیکوزیله بیماران دیابتی استفاده شد. برای بررسی فرضیه های تحقیق آزمودنی ها در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. ابتدا میزان هموگلوبین گلیکوزیله بیماران دیابتی هر دو گروه ازمایش و کنترل بررسی وثبت گردید. سپس به گروه ازمایش به مدت ۸ جلسه در ۸ هفته، بهزیستی روانشناختی آموزش داده شد و پس آزمون اجرا گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده از نرم افزار SPSS۲۱ و با استفاده از روش تحلیل کوواریانس انجام گرفت. براساس نتایج تحقیق، با توجه به کوچک تر بودن سطح معنیداری از میزان ۰/۰۵ متغیر مستقل بهزیستی روانشناختی گروه مداخله از میانگین نمرات ۶۴/۲۴ به ۷۶/۹۶ با میزان تاثیر ۰/۲۶۷ و در گروه شاهد از ۶۶/۱۴ به ۶۶/۸۲ رسیده است که با توجه به گزارش تغییرات کاهش میزان هموگلوبین گلیکوزیله گروه ازمایش از ۸/۳۲ درصد به ۷/۰۵ درصد در سطح معنی داری ۰/۰۱ و گروه شاهد از ۸/۱۷ به ۷/۹۴ در سطح معنی داری ۰/۰۵ می توان نتیجه گرفت بهزیستی روانشناختی می تواند به صورت معناداری منجر به بهبود بیماران دیابت تیپ دو گردد. بنابراین از طریق افزایش ابعاد گوناگون بهزیستی روانشناختی (پذیرش خود، روابط مثبت با دیگران، خودمختاری، تسلط بر محیط، زندگی هدفمند و رشد فکری) در مراکز درمانی، تاثیر بهبود سلامت روان بر بیماری دیابت را می توان تشدید کرد تا بیماران دیابتی توانایی بهتری در مقابله با بیماری خود داشته و از بهزیستی روانشناختی به عنوان حلقه واسطه و تقویت کننده این رابطه بهره مند شد.