بررسی باغ سازی ایران در دوره قبل از اسلام با فلسفه معاد ابن سینا

تفکر انسان قدمتی به درازای حیات بشر دارد. یکی از مسایل اصلی از همان ابتدای خلقت خود پرسش از خود و شرایط پیرامون خود و کشف و رسیدن به آگاهی در مورد خود و جهان هستی بوده است . حکما، عرفا و متکلمان دینی در دوره های مختلف در مورد ابعاد مختلف انسان، و جهان هستی نظریه پردازی های مختلفی نموده اند. دو مساله مرگ و معاد نقش انکار ناپذیری در تبیین معنا و مفهوم برای زندگی دارند. همچنان از زمانی که آدم و حوا از بهشت برین رانده شده اند همیشه آرزوی انسان برگشت و سکونت در آن دیار باقی است .دیار بی منتها، امن ، باقی که به پرهیزکاران در اسلام و ادیان دیگر وعده داده شده است .مسلمان ایرانی به دنبال ایجاد باغی فانی در دنیای مادی نبوده است . اگر از نمادهایی متناظر با عناصر بهشت وعده داده است ، و بر آن تاکید کرده است به دنبال معنا بخشی و غنابخشی به معماری باغ بوده است .تفکر سنتی به دنبال معناگرایی در جهت درک بهتر این دنیا است . دنیایی که واقعیتی از حقیقتی لایزال است و در معماری طی تاریخ معانی و مفاهیمی پایدار را ایجاد نموده است ، که برگرفته از جهان بینی خود بوده است .براین اساس باتوجه به نظریه پردازی ابن سینا که آرای فکری و فلسفی وی تاثیر بسزایی در اندیشه اندیشمندان دیگر داشته است . در این پژوهش با روش توصیفی - تحلیلی سعی شده است با مطالعه عمده نظریات و مباحث مطرح شده فلسفی ابن سینا در مورد اثبات معاد و تطبیق نمادهای مادی و معنوی در طراحی معماری ،کالبدی و مفهومی باغ ایرانی در دوره بعد اسلام بررسی شود.