تعامل شعر و معماری در تصویر سازی فضاهای شاعرانه و برانگیختگی مخاطب

ادبیات بویژه شعر فارسی ،ابزاری برای بیان مفاهیم و مضامین مختلف از جمله مفاهیم عرفانی ، ستایش ، خیال و... بوده است .شعرا در تمامی ادوار پرمایه ترین احساس انسانی را در قالب کلام موزون و آهنگین خویش انعکاس می دهند. خیالانگیزی یکی از ابزارهای شاعران است و همین ابزار در دیگر هنرها از جمله معماری نیز به کاررفته است .شعر واقعیت را به تجرید می کشد و معماری از تجریدها به سمت واقعیت حرکت می کند و یک احساس خیال انگیز را از پس خطوط به یک فضای ملموس مبدل می سازد. مقاله حاضر تحقیق میان رشته ای بین دو رشته معماری و ادبیات است که با جست وجو درحوزههای عینی هر دو پدیده، به بنیادی ترین وجوه مشترک معماری و شعر یعنی ، خیال می پردازد. در این پژوهش به دنبال پاسخی برای این پرسشیم که چگونه می توان میان مضامین اشعار و معماری نوعی تعامل برای برانگیختن احساسات مخاطب ایجادکرد.در پژوهش حاضر اشعار و آثار معماری با در نظر گرفتن فنون شاعری با روش تحلیلی -توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است .یافته ها بیانگر آن است که همان گونه که افراد گوناگون می توانند برداشتهای متفاوتی از شعر یکسانی داشته باشند،مخاطبان یک اثر معماری هم می توانند احساسات متفاوتی را در یک فضای عینی تجربه کنند.با بررسی موارد مشترک در به وجودآمدن شاعرانگی ،مهم ترین عنصر،تخیل و نگاه تازه معمار به مفاهیم است .