بررسی زندگی پیاده و وضعیت آمدوشد شهری با تاکید بر حمل ونقل انسان محور (مورد: شهر رشت)

وضعیت نامطلوب زندگی پیاده در شهر، عدم توجه کافی به مسیرهای عابرین پیاده در طرحهای شهری و وضعیت نابسامان شبکه معابر و پیادهروها از جمله مسایلی هستند که دامنگیر شهرهای امروزی شده اند. شهر رشت نیز از جمله شهرهای بزرگ کشور است که که سازمان فضایی پراکنده آن باعث شده تا شهروندان برای دسترسی به کارکردهای شهری بیش از پیش از خودرو شخصی استفاده نمایند و بدین ترتیب نقش حمل ونقل انسان محور (پیاده روی و دوچرخه سواری) در آن بسیار ناچیز می باشد. در این راستا گذر از شهر ترافیک محور به شهر انسان محور از مهمترین اهداف کنونی برنامه ریزی شهری است که تحقق این هدف در شهر رشت با فشرده کردن و مجاورت کاربریها در کنار همدیگر امکان پذیر می باشد که در این صورت با کاهش فواصل می توان از طریق پیاده روی به خدمات شهری دسترسی آسانی پیدا نمود. در این مقاله که حاصل روشی پیمایشی است جامعه آماری 368 نفری از طریق نمونه گیری خوشه ای برای بررسی وضعیت آمدوشد شهری انتخاب گردیده اند. این پژوهش در نهایت بر آن است تا با شناخت وضعیت موجود حمل ونقل شهری، دلایل کم اهمیت بودن حمل ونقل انسان مدار در بین شهروندان را شناسایی کرده و راهکارهای علمی و عملی برای تحقق حمل ونقل انسان محور در سطح شهر را ارایه نماید.