ادبیات پایداری در دیوان نزار قبانی

شعر پایداری آن شعری است که ابعاد و ویژگی های مقاومت را در سطح منطقه یا جهان به تصویر می کشد و به صورت مستقیم یا غیر مستقیم مردم را از وضعیت موجود جامعه آگاهی می دهد و به مبارزه و مقاومت فرا می خواند.معمولا چنین آثاری تحت تاثیر شرایط اختناق سیاسی، استبداد داخلی، قانون گریزی ملی، غصب سرزمین و سرمایه و ... پدید می آید. درون مایه اصلی این آثار مبارزه با ظلم و ستم و استبداد در زمینه های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و ...است.آفریننده ادبیات مقاومت می کوشد مردم و جامعه را از بی هویتی و احساس بی مسئولیتی نسبت به مشکلات ملت و جامعه نجات دهد. گاه پا از این حد فراتر می گذارد و آنها را به باد طعن و استهزا و تهمت می گیرد به ویژه اگر این بی مسئولیتی از طرف شاعران یا ادیبانی باشد که در عین حال که از مسائل آگاهند، ذوق و قلم خود را به مضمون هایدیگری سوق می دهند. شاعران معاصر عرب و به ویژه ادیبان سرزمین های اشغالی به ادبیات مقاومت رو آوردند. از جمله این شاعران نزار قبانی بود. او در سرزمین های عربی به شاعر زن معروف بود ؛ ولی بعد از شکست عرب ها از اسرائیل در ژوئن 1967 دگرگونی ژرفی در روح و روان شاعر ایجاد و سبب شد به ادبیات پایداری روی بیاورد و در زمینه های مختلف این نوع از ادبیات قصیده های بسیار زیبایی بسراید.