سیاست کیفری ایران در خصوص حقوق بنیادین اطفال در دادرسی کیفری منتهی به حبس والدین با رویکردی به اسناد بین المللی

در فرایند دادرسی کیفری از جمله، صدور رأی و اجرای حکم منتهی به زندانی شدن افراد، توجه دستگاه عدالت کیفری معطوف به شخص متهم و محکومٌ علیه است. در هیچ یک از مراحل دادرسی و پس ازآن در سیاست‌های حاکم بر ارتباطات و ملاقات‌های زندانیان، نقش بارزی برای کودکان وابسته به این دستهاز محکومین، شناخته نشده است. این درحالی است که کودکان والدین زندانی، قربانیان خاموش‌اند. بهعبارتی پشت سر هر پدر یا مادر زندانی، کودکی بی صدا، رنج می‌برد. اگر والدین یک کودک، محکوم به زندانگردند؛ ترازوی تضرر به سمت طفل، سنگینی خواهد نمود. در این راستا، منافع طفل ایجاب می‌کند که درسه حوزه، حقوق وی به رسمیت شناخته شود: 1- حوزه آیین دادرسی کیفری: اینکه در هر نوع دادرسی که برحقوق کودک تأثیرگذار است؛ وی یا نماینده قانونی تعیین شده برای او، حق حضور مستقیم یا غیرمستقیمداشته باشد. 2- مرحله تعیین مجازات: در این مرحله، مجازات فرد بزرگسال بر مبنای شرایط خانواده و بهویژه اطفال وی تعیین شود. (جنسیت، سن و تحصیلات آنها در نظر گرفته شود) 3- مرحله اجرای حکم: اینکهعلاوه بر حضور و تأثیر در دادرسی‌های مربوط به والدین، طفل بتواند با پدر یا مادر زندانی خود ارتباط وتماس مستقیم و مستمر داشته باشد. این پژوهش، تلاش دارد تا بر خلاف رویه سنتی که به دفاع از حقوقمتهم می‌پردازد به دفاع از حقوق بنیادین اطفالی که از حکم دادگاه متضرر می‌گردند؛ بپردازد. در این راستاحقوق بنیادین اطفال دارای والدین زندانی از منظر سیاست کیفری ایران با رویکردی به حقوق بین‌الملل بهویژه اسناد و کنوانسیون‌های بین‌المللی مورد بررسی قرار خواهد گرفت و نهایتاً این واقعیت را به اثبات می‌رساند که دخالت کودک در فرایند دادرسی مربوط به والدین و برخورداری از تماس مستقیم با والدین زندانی،حقوق طبیعی و بنیادین وی به شمار می‌آید نه صرفاً یک امتیاز یا حق تشریفاتی