رابطه متقابل دوچرخه و شهر پایدار

سیستم حمل و نقل شهری باید بتواند بدون آسیب به محیط زیست و محیط انسانی و اجتماعی شهری به رشد خود ادامه دهد و آسایش و آرامش کاربران را با کمترین هزینه مهیا نماید.لازمه رسیدن به چنین حمل و نقل پایداری کاهش وابستگی به اتومبیل می باشد. یکی از برنامه هایی که با اجرای عملی و صحیح آن می توان تا حد قابل توجهی آرامش را به سیستم حمل و نقل و عبور و مرور شهری باز گرداند ، توسعه حمل و نقل انسان گرا (پیاده روی _ دوچرخه سواری) می باشد. در این پژوهش چگونگی ارتباط مسیرهای مطلوب دوچرخه با شهر و ارتباط آن با انسان مورد بررسی قرار گرفته و این نتیجه به دست آمده است که در طراحی مسیرهای دوچرخه هر اندازه به کیفیت طراحی توجه گردد در نتیجه گسترش دوچرخه سواری در امر حمل و نقل درون شهری ، گذران اوقات فراغت توسط افراد مختلف بیشتر می گردد زیرا امنیت و آرامش خاطر استفاده کنندگان که از عوامل بسیار مهم در طراحی مسیر می باشد در نظر گرفته شده است . روش پژوهش در این تحقیق توصیفی ، تحلیلی بوده و جمع آوری اطلاعات نیز به روش اسنادی و میدانی انجام گرفته که با استناد به طرح های اجرا شده و معیارهای طراحی مربوط به موضوع ، بررسی و نتیجه گیری شده است .