برنامه ریزی و ارتقاء کیفیت خدمات و محیط زیست شهری (مطالعه موردی: اصفهان)

افزایش جمعیت شهری و توسعه شهری و توزیع نابرابر خدمات در شهرهای بزرگ نگرانی هایی را در مورد آثار زیست محیطی شهری برانگیخته است. به طور کلی می توان گفت که گسترش بدون برنامه ریزی شهری در بسیاری از شورهای جهان به دلیل تأثیرات مخرب آن بر محیط زیست در حال تبدیل شدن به نگرانی عمومی است. حال این مشکلات نیازمند یک برنامه ریزی و ارتقاء کیفیت خدمات همچنین حفاظت و بهره برداری از محیط زیست شهرها و دستیابی به توسعه ی پایدار است. چالش های زیسیت محیطی ایران در ارتباط کامل با روند افزایش جمعیت شهری است. با اینکه در ابتدای تشکیل و استقرار یک شهر برنامه آمایش سرزمین و با درنظر گرفتن تمامی فاکتورهای زیست محیطی صورت می گیرد، اما باید بیان کرد برنامه ریزی خدمات در شهر یک فرآیند دائمی است. بنابراین حتی بعد از استقرار یک شهر، برنامه ریزی برای ارتقاء کیفیت خدمات در شهر به همراه مدیریت محیط زیست شهری می تواند به بهبود کیفیت محیط زیست شهری منتج شود. بنابراین در این پژوهش به گونگی برنامه ریزی خدمات و بهبود ک یفیت زیست محیطی آن بر روی اسفهان با استفاده از داده های مربوط به توزیع جمعیت، آلودگی هوای شهر شاخص (AQL)، دما سرانه فضای سبز در طی دوره آماری (1390-1385) پرداخته ایم و آثار استفاده بدون برنامه و بی رویه از زیست محیطی و چگونگی ایجاد خدمت در ارتقاء کیفیت محیط زیست شهر اصفهان بررسی شد.