تحلیل جمعیتی محلات حاشیه نشین (مطالعه موردی: محله میان آباد شهر اسلامشهر)

مهاجرت بخصوص مهاجرت روستا به شهر به عنوان یکی از پیچیده ترین پدیده های جمعیتی تحولات بسیار زیادی را در گسترش شهر و شهرنشینی به خصوص در شهرهای بزرگ و مراکز استان ها به وجود آورده است. این م هاجرنی به دلیل فقر اقتصادی و عدم مهارت، تخصص و سواد کافی جذب حواشی شهرها و مناطق کم ارزش شهری شده اند و به دنبال خود مسائل مشکلات بسیاری را در ا بتدا برای مدیران و مسئولان شهری و سپس برای سایر شهروندان به وجود آورده اند. عمده ترین معضل این نوع مهاجرت گسترش حاشیه نشینی در پیرامون کلانشهرها است، بنابراین شناسایی و بررسی وضعیت موجود مهاجرین ساکن در حاشیه و محلات مختلف شهرها از لحاظ میدأ، انگیزه ها و عوامل دخیل مهاجرت امری بسیار ضروری است. هدف اصلی این تحقیق شناخت وضعیت مهاجرین ساکن در محله میان آباد در جنوب شهر اسلامشهر و جنوب کمربندی الغدیر است، حاشیه نشینی در این محله از سال 1355 شکل گرفته است. این محله در سال 1385 نزدیک به 24 هزار نفر جمعیت داشته و در پایان سال 1386 و ابتدای سال 1387، حدود 45 هزار نفر در میان آباد زندگی می کردند. مهمترین محله از محلات شهر اسلامشهر از نظر دارا بودن مسئله اسکان غیررسمی است. از ابتدا، روستایی کوچک بوده که به دلیل مهاجرت های گسترد در دهه های قبل، به صورت سکونتگاه نسبتاً بزرگی درآمده است و از زمان الحاق آن به محدوده شهر اسلامشهر، اهیمت فزاینده ای در میان محلات شهر پیدا کرده است. روش تحقیق به صورت ترکیبی مبتنی بر اسنادی، پیمایشی و تحلیلی است، نتایج پژوهش مشخص کرد که عوامل اقتصادی همچون کمبود اشتغال، بیکاری، کمبود امکانات و خدمات رفاهی، اشتیاق برای یافتن شغل پردردآمد و جابه های شهر تهران از نظر درآمد مالی و ارزانی زمین در حاشیه ها نسبت به اسلامشهر و شهر تهران، مهمترین عوامل دافعه و جاذبه برای مهاجرت و سکنی گزینی در محله میان آباد برای مهاجرانی است که برای تأمین مایحتاج زندگی و شغل و درامد به این شهرستان مهاجرت کردند در نهایت در محله حاشیه نشین میان آباد سکنی گزیدند.