بررسی و امکان سنجی استفاده از پارادایم راهبردی به جای الگوی برنامه ریزی جامع

برنامه ریزی راهبردی که به عنوان یک پارادایم مطرح شده، هر نوع الگوی ثابت و نامعطوفی را رد می کند و اعتقاد به تلفیق برنامه ها با توجه به بعد مکان و زمان را دارد و ا مروزه در اکثر کشورهای جهان این ن وع پارادایم به خاطر واقع گرایی و انعطاف در طرح ها به کار گرفته می شود. نظام برنامه ریزی ما نیز بعد از گذشت حدود 46 سال ازاولین نشانه های ظهور شهرسازی کارکرد گرا در کشور، همچنان برنامه ریزی سنتی را به عنوان یکالگو در تهیه،تصویب و اجرای طرح ها در دستور کار قرار داده است. بنابراین هدف عمده از این پژوهش، تغییر الگوی برنامه ریزی جامع به پارادایم راهبردی در نظام شهرسازی کشور ا ست و برای رسیدن به این هدف، نیاز به وجود تشکیلات ساختاری مناسب در نطام شهرسازی کشور بر اساس پارادایم راهبردی امری کاملاً ضروی است و محور این تحقیق نیز بر اساس همین موضوع بنا شده است. روش تحقیق در این پژوهش نیز از لحاظ ماهیتی روشی کاربردی، وبه لحاظ گردآوری اطلاعات توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج حاصل از پژوهش عدم کارایی الگوی برنامه ریزی جامع را نشان می دهد. و تغییر در ساختار و اصلاح قوانی را در سطوح ملی، منطقه ای و محلی، و تخصیص قدرت به سطوح پائین تر را پیشنهاد می کند.