بررسی آسایش اقلیمی انسان در م ساکن عشایری ایران (با رویکردی خاص به سیاه چادر عشایر)

پژوهش حاضر درباره سازش اقلیمی سیاه جادر به عنوان مهمترین و کهن ترین و پرکاربردترین مسکن عشایر ایران مطرح شده و نیز نحوه ی گرمایش و سرمایش طبیعی در آنها بررسی شد و شناخت این تجارب علاوه بر کمک به توسعه پایدار می تواند در باز تولید این مساکن متحرک و سبک در مناطق مشابه مؤثر بوده و در نهایت راهکارهایی برای استفاده آنها در فضاهای مورد کاربرد متناسب با این نوع مسکن ارائه شده است و ضرورت این تحقیق از آن جهت است ک ه با وجود پیشرفت بسیار زیاد مصالح ساختمانی و فن آوری های نوین، همچنان طراحی و رفتار سازه های چادری در بین بیشتر معماران ناشناخته مانده و در این جهت هیچ تلاشی صورت نگرفته است. طبیعت موقت، متحرک و به ظاهر آسیب پذیر این چادرها، برای مبهم کردن این حقیقت به کار گرفته شده که جنین سازه هایی امن تر و قابل اطمینان تر از بسیاری از سیستم های سنتی می باشند. زیرا آنها در عمل بسیار بک و قابل حمل بوده و یک پوسته ی ضد آب یکپارچه و قابل انعطاف را فراهم می سازد. درتحقیق حاضر کلیه داده ها از طریق مطالعات کتابخانه ای و اسنادی جمع آوری شده است و نحوه ی بررسی داده ها، توصیفی و تحلیل آنها از طریق مطالعات تطبیقی بر اساس جداول الگی و نموار سایکرومتریک گیونی صورت گرفته است. هدف از این تحقیق بررسی سازگاری اقلیمی سیاه چاردها و نیز سازگاری به محیط زیست آنهاست و نیز نحوه ی تهویه طبیعی در این م ساکن و دسته بندی انواع مسکن عشایر برای درک اهمیت بررسی سیاه جادرها به عنوان نمونه موردی خاص از میان سکونتگاه های مختلف عشایر، هدف دیگر این پژوهش بوده است. در نهایت این نتیجه حاصل شد که سیاه چادرها از نوع مساکن سبک، قابل حمل و بسیار سازگار با محیط زیست و اقلیم خود بوده است و اگر با اصول اولیه ساخت سیاه چادرهای سنتی عشایر ه ماهنگ باشد، آسایش اقلیمی، سرمایشی و گرمایشی ساکنانش را فراهم نموده است و قابلیت بازتولید این مساکن به عنوان سرپناه هایی م تناسب با نیاز ساکنانش با ارائه راهکارهایی وجود دارد.