نگاه به شهر،ازبالا یاازدرون؟تحلیلی بر ساختار فضایی در طرح جامع جدید تهران

شکل دادن به کالبد شهری بزرگ چون تهران، به نحوی که به یک انسجام قابل قبول و قابل احساس برسد، و جهات مختلف آن، توسط عامه مردم، قابل فهم باشد، یکی از اصلیترین و مهمترین بخشهای یک برنامه توسعه کالبدی علمی و منطقی برای اینشهر است. اگرچه همه کارشناسان و دست اندرکاران رشته شهرسازی بر این امر اتفاق نظر دارندکه تهران شهری است بدون شکل منسجم، غیر قابل فهم، بدون مرکزیت اصلی و فاقد خوانایی، به نحوی که یک شهروند عادی به سختی قادر است که یک نقشه ذهنی mental map درست و قابل درک از کلیت آن برای خود فراهم آورد، چه رسد به تازه واردان به آن؛ اما در نهایت ساکنان شهر، برایتداوم حیات شهری خود، کم و بیش مجبورند نقشه و الگوواره ذهنی خود از شهرشان را، هرچند ناقص، داشته باشند. توسعه کالبدی و غیر کالبدی تهران سا لها بدون برنامه مشخص و به صورت موردی، مقطعی، سلیق های و جزیر های اتفاق افتاده است و اینک با تصویب طرح جامع جدید امید میرود، پس از چند دهه توسعه بیبرنامه، که تهران را از نظر کالبدی، به شهری به شدت پراکنده، نامنسجمو اصطلاحاً، چهل تکه، تبدیل کرده است، ساختار فضایی این شهر به سامان آید. بدین ترتیب، یکی از اقدامات بسیار اصولی صورت گرفته در طرح جامع جدید تهران سعی در شکلدهی به ساختار کلی کالبدی شهر تهران بوده است. در این مقاله هدف بر آن است که با نگاهی انتقادی به فرایند رو ششناسی و نیز محصول بدست آمده برای ساختار کالبد ی فضایی شهر تهران، به روش متفاوت دیگری اشاره شود که محصول آن م یتواند مکمل ساختار و استخوانبندی پیشنهادی طرح جامع باشد