ضرورت دگرگونی نظریه برنامه ریزی توسعه ایران
محل انتشار: یازدهمین کنگره جغرافیدانان ایران
سال انتشار: 1390
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,456
فایل این مقاله در 12 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
IGAC11_089
تاریخ نمایه سازی: 17 اسفند 1393
چکیده مقاله:
دستیابی به توسعه پایدار شهری، نیازمند نظریهبرنامهریزی و همچنین نظام برنامهریزی جامع و کارآمد است. که موضوع و زمینه کار آن، نقش برنامهریزان، حدود مسئولیت و اختیار آنان، رابطه آنها با سایر تصمیمسازانو تصمیمگیران، روش کار، اهداف و ارزشهای برنامهریزی را تعیین کند. طی دهههای اخیر دیدگاهها و نظریات برنامهریزی از نظر موضوع، هدف، روش و فرایند، تحول بسیارى یافتهاند. علیرغم سابقه بیش از 60ساله برنامهریزی توسعه در ایران، نظام برنامهریزی توسعه ملی و توسعه شهری دارای کاستیهایی اساسی بوده و موفقیت چندانی در عمل حاصل نشده است. ریشه همه مشکلات جامعه و نظام برنامهریزی ایران راباید در مدیریت متمرکز دولتی، برنامهریزی با رویهای محافظهکارانه و تکنوکراتیک در قلمروی دیوانسالارنه از بالا به پایین، بیتوجهی به نقش گروههای ذینفع بویژه شهروندان در فرایند برنامهریزی توسعه، شکاف بینتصمیم و اجرا، فنگرا و تخصص محوربودن پیشنهادهای برنامهریزان دانست. امروزه تحولات جامعه ایران از یکسو و شاخصهای اجتماعی، اقتصادی، جمعیتی و زیستمحیطی همگی دال بر به بنبست رسیدن الگوهای زورمندمداریاند. مشارکت فراگیر گروههای ذینفع و شهروندان، تصمیمگیری مردمسالارانه، قانونمند، شفاف و پاسخگو به اجتماعات محلی و حرکت به سمت نظریه یادگیری اجتماعی ضروری است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محمد شالی
دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری گروه جغرافیا دانشگاه شهید بهشتی
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :