تاثیر روانی حیاط بر روی ساکنین در خانه های سنتی ایرانی

حوزه اندیشه معمار، نمایانگر شکل گیری نظریه های گوناگونی است که هر یک درجستجو رابطه ای هماهنگ میان انسان و طبیعت عرصه هستی شناسانه نوینی را ارائه می دهد این امر به اعمال رویکردهای متفاوتی نسبت به طبیعت در معماری منتبع شده است. حیاط به عنوان قلب ساختمان حضورطبیعت را در کنار انسان به تصویر می کشد. بر اساس آثار به جامانده از خانه های کهن تاریخی که از هزاره های ششم پیش از میلاد به بعد در بسیاری از نقاط ایران وجود داشته اند و همچنین آثار برجای مانده از برخی سکونتگاه های واقع در بین النهرین هر خانه به طور معمول از دو بخش یکی فضای ساخته شده و محصور و دیگری فضای باز تشکیل شده است. ساخت خانه های سنتی با حیاط های زیبا به دلایل گوناگونی همچون نگرش کمی به مقوله مسکن، رویکرد سودگرایانه نسبت به زمین ، عدم توجه به معنا و کیفیت فضایی و غفلت از تأثیر گذاری محیط برروان آدمی، مورد کم لطفی وبی توجهی قرار گرفته است.این در حالی است که باور داریم انسان جزئی ازطبیعت است و ارتباط نزدیکش با طبیعت باعث ادامه حیات و دوام زندگی اوست. ساختار کلی مقاله شامل بخش هایی همچون رابطه بین ساختمان وفضای باز خانه ها نسبت میان انسان و طبیعت بررسی نقش معنایی، کاربردی، منظری، کالبدی حیاط سپس اشکال گوناگون حضور طبیعت در بناهای مسکونی و تأثیرات روانی بر ساکنان بررسی می شود. در این مقاله حیاط به عنوان فضایی از معماری خانه های سنتی مطرح می شود که دارای غنای مفهومی و عملکردی است و وجود آن در خانه در کنار فضای بسته به تجربیات فضای نابی منجر می شود در نتیجه مقاله با در نظر داشتن چشم انداز هویتی، مفهومی و عملکردی حیاط به عنوان عامل آرامش روانی انسان بررسی می شود.