چاووشی خوانی، میراث معنوی ایرانیان

در فرهنگ و تمدن ایرانی از دیر باز هنرمندان و اهل ذوق در بین عوام و خواص جایگاه خاصی داشته و دارند و بعد از ورود اسلامی به ایران، اکثر هنرها با معنویت عجین و جایگاه هنر و هنرمند قداست خاصی به خود گرفته است . از جمله ی این هنرها که قدمتی به درازای تاریخ داردچاووش خوانی است . چاووش خاون ها افرادی که ضمن داشتن صوت نیکو، از افراد باتقوا و متدین جامعه بودند که مورد اعتماد همه بودند . چاووش خوان ها به غیر از نقش خوانندگی و خبر رسانی و اطلاع رسانی به مردم از مسافرت زائران ، در هنگام سفر گاهی به عنوان راهنما و در طول مسیر راه نقش راهبران کاروان را به عهده داشتند و از افراد سالخورده نیز مراقبت می کردند . در حقیقت چاووش یا به تنهایی یا به همراه شاگردان خود و با استفاده از لحن ها و آهنگ های موسیقی و کلام نافذ خود یا اشعار شاعران دیگر صحنه ای را خلق می کرد که حتی افرادی که سنگ دل بودند گاهی با لحن خواندن وی می گریستند و نتیجه اش گاهی رغبت بیش از پیش مردم به سفرهای زیارتی و تجدید بیعت با ائمه ی اطهار علیهم السلام می شد . در این مقاله کوشش شده تا ابعاد معنوی و تارخی چاووشان از گذشته تا کنون مورد بررسی قرار گیرد و نمونه هایی از تاثیرات چاووش خاونی بر جامعه که در قدیم الایام بیشتر بوده آورده شود.