احیای فضاهای گمشده ی محلی با رویکرد C.P.T.E.D (نمونه موردی: محله تایله سنندج)

بی شک یکی از معیارهای میزان موفقیت و یا عدم موفقیت هر فضا مستقیماً متوجه میزان حضور مردم در آن فضا می باشد. در واقع هر چه حضور مردم در فضا بیشتر و مؤثرتر باشد، می توانیم مدعی شویم که فضا توانسته است تاثیر گذاری خود را بر مصرف کننده داشته باشد. در این میان اگر فضا آن چنان موفق عمل نماید که سال ها مردم را از خود بهره مند نماید آن فضا یک بار معنایی ارزشمند پیدا خواهد کرد و در خاطره جمعی افراد جای پیدا می کند. در این صورت دیگر تنها کالبد و کارکرد آن عرصه مهم نیست، بلکه مهمتر نقش خاطره انگیزی و هویت بخشی آن فضا است. آن ارزشی که بسیار فراتر از مفهوم فضا است خواستگاهی است که از آن مفاهیم عمیقی همچون هویت زاده می شود. عموماً مراکز تاریخی شهرها این نقش خاطره انگیزی و هویت بخشی را با خود یدک می کشند و نوعی شناسه و شخصیتی یگانه در شهر پیدا می کنند. حال اینکه این محدوده های تاریخی بافت هایی از شهر هستند که در گذشت زمان فرسوده وخسته گشته، در گوشه ای کنج عزلت اختیار کرده، از جریانات زندگی روزمره دور افتاده اند. محله تایله که جزء بافت تاریخی شهر سنندج می باشد، در حال حاضر با توجه به قرارگیری قبرستان متروکه و کاربری های خدماتی و عدم وجود کاربری مسکونی و کاربری های جاذب جمعیت ، به محله ای بی روح و فاقد پویایی و تحرک تبدیل شده است که با تاریک شدن هوا، محلی برای اجتماع معتادان می شود. هدف از پژوهش حاضر بیان راهکارهایی به منظور افزایش حضور مردم در فضاهای این محله ی تاریخی و کاهش جرم خیزی آن با رویکرد C.P.T.E.D می باشد. روش تحقیق در این پژوهش میدانی و کتابخانه ای می باشد. بر اساس نتایج بدست آمده، رویکرد C.P.T.E.D(پیشگیری از جرایم با استفاده از طراحی محیطی) روش مناسبی به منظور بهبود اوضاع امنیت در فضاهای این محله بوده است.