احزاب و انسجام ملی( با تأکید بر مناطق کرد نشین)

مردمسالاری و حزب لازم و ملزومند و ابزار آن رأی گیری است . اگر یکی از اضلاع نادیده گرفته شود محتوای دمکراسی از میان رفته و تشکیلات جای خود را به محفل می دهد در نتیجه احساسات و پوپولیزم حرف نهایی را می زند در نهایت رادیکالیزم حاکم می شود . حال مسئله این است که آیا احزاب ملی و منطقه ای انسجام ملی ایجاد می کنند یا واگرایی محصول آنها است . و تأثیر علت وجودی برروی واگرایی چیست ؟به نظر می رسد احزاب ملی با توجه به قانون اساسی ابزار کارآمدی برای همگرایی است و روش خوبی برای کادرسازی به شمار می آید اما احزاب منطقه ای احتمالا تمایل بیشتری برای واگرایی دارند . زمینه های واگرایی ریشه در اقتصاد سیاسی دارد که هویت یابی و گرایشات واگرایانه با روتوش مذهبی و قومی سعی در تولید انگیزه برای طرح مطالبات خواهند داشت در حالی که تبعیض و عدم اجرای قانون علت اصلی واگرایی است . این مقاله با روش تحلیل محتوی با استفاده از منابع کتابخانه ای و اینترنتی و تجربیات سیاسی در فضای سیاسی کشور تهیه و تدوین شده است .