فصاحت شمس تبریزی درپیوند طبیعت و اشعار

در چشم انداز فراخنای ادب فارسی،ادبیات غنائی در ساحت های عدیده ای خودنمائی می کند که از آن جمله به تصویر کشیدن طبیعتوزیبایی های خیره کننده آن است.این موضوع درغزلیات طربناک شمس،تلألؤ زیباتری دارد. یکی از جنبه هایی که برجستگی ویژهای به غزلیات شمسداده، طبیعت گرایی و توجه بیش ازحد به جلوه های طبیعت و ارائه تصویرهای زیبا و دلنشین از طبیعت و جهان است؛که شعرهای وی را خواندنیمی سازد. به گونه ای که به ندرت می توان در بین غزلیات وی غزلی یافت که در آن اشارهای به طبیعت و مظاهر طبیعی مثل گل،درخت،جنگل،کوه،دشت،دریا، پرنده و... نشده باشد.بی گمان توجه به طبیعت و ارتباط مستقیم و تصرف در آن، یکی از دل مشغولی های سرایندگان در تمام ادواربوده و به اندازه تاریخ ادبیات قدمت دارد.این مقاله، به بررسی طبیعت گرایی در غزلیات شمس پرداخته است. با توجه به داده های این مقاله، مولانا شاعر طبیعت و ماوراء طبیعت است،عناصر طبیعت انواع گل ها، جویباران، کوهساران، دریا، آفتاب همه این عناصر در وصفیات طبیعی مولانا همانند بازیگران تئاتر نقش بازی می کنند.اماوصف طبیعت مقصود نهایی مولانا نیست بلکه مقدمه ای است برای اینکه به آنسوی طبیعت وارد شود.