مطالعه هنر سنتی چموش دوزی گیلان به منظور کاربردی کردن آن در جامعه معاصر

زنده نگهداشتن صنایع دستی نقش مهمی را در حفظ اصالت، هویت، ارزش های فرهنگی و پیشینه هر جامعه ای ایفامی کند. از سوی دیگر برای اینکه این صنایع با مقتضای زمانه هماهنگ بشوند، لازم است که در آنها تغییرات و تحوولاتیمتناسب با شرایط جامعه را ایجاد نمود در غیر اینصورت به انزوا و رکود کشیده خواهند شد. چموش، به عنوان پایپوشیمرغوب، سنتی و زیبا یکی از هنرها و صنایع دستی است که منبع تولید و ساخت آن در ماسوله استان گیلان بوده اسوت؛اما با ورود تدریجی کفش های کارخانه ای و اغلب غربی، از هویت پایپوش های ایرانی کاسته شده است. از سوی دیگرچموش با وجود دارا بودن ویژگی های منحصربفرد و داشتن قابلیت هماهنگ شدن متناسب با نیاز روز جامعه کنارگذاشته شده و دوران رکود را سپری می کند. برخلاف اینکه چموش در انزوا قرار گرفته است اما قابلیت، استعداد وامکانش برای تبدیل شدن به پایپوشی متناسب با نیاز روز جامعه ضرورت انجام این پژوهش را لازم گردانیده است. هدفاین پژوهش در جهت پاسخگویی این پرسش: «چگونه می توان پایپوش چموش را مطابق نیاز امروز جامعه تولید و به عرصه مصرف رساند؟» می باشد که با رویکرد توصیفی_تحلیلی و به کمک یافته های میدانی و کتابخانه ای، به آسیبشناسی و شناخت ظرفیت های هنرصنعت چموش پرداخته وسعی بر این داشته که علاوه بر وارد ساختن دوباره آن درچرخه تولید، بتواند بر شعائر حفظ ارزش ها و اصالت ها، جامه عمل بپوشاند. نتایج این پژوهش در راستای هدف آن، ارائهالگو و راهکارهایی ازجمله تغییر در طرح چموش و حذف و حتی اضافه نمودن عناصری به منظور کاربردی ساختن آن می باشد.