حکمرانی شبکه ای و بررسی موقعیت و چالش های آن در ایران

با تغییرات، دگرگونی ها و تحولات چشمگیری که در محیط انواع سازمان ها از جمله سازمان های دولتی از اوایل دهه 1980 به بعد صورت گرفته، بقا آنها را با چالش جدی مواجه ساخته، به نحوی که ادامه حرکت در مسیر رویکردهای کنونی در اداره سازمان ها غیر ممکن به نظر می رسد. بر همین اساس، سازمان ها می بایستی در تدوین و طراحی خط مشی عمومی، به دنبال یک روش تصمیم گیری جایگزین به جای روش های سنتی حاکم ( سلسله مراتبی و بازار ) حداقل در برخی از سیاست گذاری ها باشند. اخیرا در این ارتباط مدل های شبکه ای که تقویت کننده زیربنای جامعه مدنی هستند و نقش بسیار سازنده، مثبت و تاثیرگذاری را در مشارکت تمامی بخش ها برای طراحی خط مشی های عمومی دارند،مطرح شده اند. ( الوانی، شریف زاده، 1386 ) برای تحقق چشم انداز ملی جمهوری اسلامی در عصر تحولات مستمر توسل به مدیریت دولتی شبکه ای به نظر اجتناب ناپذیر می آید. سیر تطور دانش بشری نشان می دهد که به موازات تغییر در ماهیت و شکل مسائل فراروی بشر، بسته های دانشی متناسب مدیریت چنین مسائلی نیز دچار تحولاتی شده است. یکی از عمده دانش های بشری که نقش مهمی در بقا و سلامت جوامع دارد، دانش حکومت دار و مدیریت امور عمومی است. نظام های سیاسی به فراخور فضای اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی حاکم بر عالم سبک و سیاق مدیریتی و حکمرانی متناسب انتخاب می کنند. در این مقاله هدف شناخت مدیریت دولتی و حکمرانی شبکه ای و بررسی موقعیت و چالش های آن در ایران می باشد.