بررسی تأثیر میدان الکترومغناطیس نوسان دار با فرکانس بسیار پایین در ترمیم زخم پوستی موش های وابسته به مرفین

تجارب مثبت استفاده از میدان های الکترومغناطیس نوسان دار ELF در رابطه با پدیده ترمیم زخم، ایده گزینش این روش به عنوان درمان جایگزین یا درمان کمکی مخصوصاً جهت مواردی که ترمیم زخم با تأخیر همراه می باشد را به وجود می آورد. از جمله از مواردی که باعث اختلال در روند بهبودی زخم می شود، اعتیاد به مواد مخدر نظیر وابستگی به مرفین می باشد.در این تحقیق اثر ELF بر ترمیم زخم پوستی موش های صحرایی وابسته به مرفین بررسی شده است. جهت ایجاد وابستگی به مرفین، حیوانات مرفین سولفات را به ترتیب با غلظت های افزاینده 0/1 ، 0/2 ، 0/4 میلی گرم در میلی لیتر هر کدام به مدت 48 ساعت و 0/6 m g ml-1 در طی روزهای بعد در 45 روز همراه با آب آشامیدنی خود دریافت می کردند و بعد از طی این مدت، جهت حصول اطمینان از وابستگی فیزیکی حیوانات، از میان آنها چند موش به طور تصادفی انتخاب و با تزریق آنتاگونیست مرفین (نالوکسان) به میزان mg kg-1 2، آزمون وابستگی صورت گرفت. سپس تحت بیهوشی عمومی و با رعایت شرایط استریل زخم های برشی به طول 35 میلی متر بر پوست در ناحیه پاراورتبرال به فاصله 1/5 cm از خط وسط پشت حیوانات ایجاد شد. آنگاه موش ها با انتخاب تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. 24 ساعت بعد از ایجاد زخم موش های صحرای یگروه تجربی هر روز به مدت 1 ساعت در معرض میدان الکترومغناطیس با فرکانس 20 Hz و عرض 4 ms و شدت میدان 4 mT قرار می‌گرفتند. مراحل بهبودی زخم با اندازه گیری طول و مساحت زخم، دصد بهبودی، طول دوره بهبودی و مقاومت زخم در باربر کشش ارزیابی گردید. نتایج شنان داد که دوره بهبودی زخم در حیوانات وابسته به مرفین (0/9 ± 21/71) نسبت به حیوانات غیروابسته به مرفین (0/3 ± 17/43) با تأخیر همراه است. در مقابل، سرعت بهبودی حیوانات وابسته به مرفین در معرض میدان الکترومغناطیس (0/5 ± 20/29) نسبت به گروه کنترل وابسته به مرفین بیشتر بود ولی به حد گروه غیروابسته نمی رسید. مقاومت زخم در برابر کشش در گروه وابسته به مرفین در معرض ELF (0/5 ±4/93) نسبت به گروه کنترل وابسته به مرفین (0/4 ±3/26) افزایش معنی داری نشان داد.