مدلسازی توسعه شهرشیراز با تلفیق مدل اتوماتای سلولی و سیستم های فازی

مدل سازی کاربری زمین و سناریوهای مکانی، توجه بسیاری را به عنوان وسیله ای برای برخورد با عدم قطعیت در طراحی و تصمیم گیری های مکانی جلب کرده اند. فعالیتهای گوناگونی نیز در این رابطه صورت پذیرفته است. مدل اتوماتای سلولی به طور گسترده در مدلسازی تغییرات مکانی-زمانی گسترش شهرها مورد استفاده قرار گرفته است. مقاله ی حاضر به ارائه مدل اتوماتای سلولی و ترکیب ان با منطق فازی پرداخته است. در روش های متداول اتوماتای سلولی یا همانCA، حالت، وضعیت و قوانین انتقال به صورت قطعی تعریف میشوند در حالیکه بیان قطعی این اجزا، نیازمند داده های بسیار زیاد است. حال اینکه دسترسی به داده های دقیق، به دلیل گستردگی و حجم بالای معیارهای موثر در مدلسازی فرآیند توسعه شهری،کار ساده ای نیست. از اینرو نظریه فازی به دلیل پشتیبانی از عدم قطعیت و قابلیت توصیف واژگان طبیعی میتواند در بیان اجزایCA استفاده گردد. مدل پیشنهادی به منظور مدلسازی گسترش شهر شیراز بین سالهای 1383 تا 1388 استفاده شده و سپس نتایج مورد ارزیابی قرار گرفته است. مقایسه ی نتایج این تحقیق با تصاویر ماهواره ای، حاکی از دقت 80 درصدی برای روش پیشنهادی میباشد، این در حالی است که برای روش اتوماتای سلولی معمول دقت 75 درصد گزارش شده است. نتایج تحقیق، گامی به سمت جلو میباشد، زیرا مدل پیشنهادی با افزایش قابلیت اتوماتای سلولی در مدلسازی پروسه های پیچیده مکانی به دقت مطلوب تری نیز دست پیدا کرده است. نتایج حاصل از این مدلسازی میتواند به عنوان ابزاری مناسب جهت اخذ تصمیم های بهینه در اختیار برنامه ریزان شهری قرار گیرد.