بررسی نقش تشکل های آب بران و تعاونی های تولیدی در بهره برداری بهینه از منابع آب در بخش کشاورزی

آب به لحاظ کمی و کیفی عامل محدود کننده اصلی در افزایشتولیدات کشاورزی است. لذا بهره برداری صلحی و اصولی از آن وافزایش راندمان آب به لحاظ کمی و کیفی عامل محدود کننده اصلی در افزایش راندمان آب به لحاظ کمی و کیفی عامل محدود کننده اصلی در افزایش تولیدات کشاورزی است. لذا بهره برداری صحیح و اصولی از آن و افزایش راندمان انتقال و کاربرد آب در مزرعه یکی از راهکارهای اساسی جهت مقابله با این محدودیت می باشد. با توجه به افزایش جمعیت وضعیت عرضه و تقاضای جهانی غذا بدون شک بحرانی خواهد شد. ضروری است که سیاستگزاران کشاورزی با رفع این موانع مهم برای توسعه شبکه آبیاری و زهکشی اقدامات اساسی انجام دهند. قبل از طراحی هر گونه نظام بهره برداری از اراضی کشور باید تدابیر لازم در جهت همکاری کشاورزان در بین خود به وسیله کم رنگ کردن انگیزه مالکیت زمین و فراهم سازی زمینه پذیرش کار تولید تعاونی صورت پذیرد. لذا اهمیت برنامه ریزی برای ایجاد تعاونی ها و تشکل های آب بران با هدف واگذاری مسئولیت و وظایف به آنها بیشتر به چشم می خورد که این تشکل ها و انجمن های صنفی می توانند با مدیریت صحیح توزیع و صرفه جویی در مصرف آب میزان بهره وری آن را افزایش دهند. تشکل های آب بران در جهت ساماندهی و برنامه ریزی در بخش آب و تعاونی های تولید با ساماندهی و برنامه ریزی در بخش تولید محصولات کشاورزی به عنوان دو عنصر جدایی ناپذیر رسالت مهمی را در استفاده بهینه از منابع آب و خاک و افزایش تولید بعهده دارند.