کودکان و مهارت های اجتماعی

از جمله ویژگی های کودکان فاقد مهارتهای اجتماعی؛ همکاری محدود با دیگران، انعطاف پذیری، محدودیت نشان دادن استقلال، فقدان یا ضعف مهارت های خودابزاری و فقدان یا ضعف در فهم تفاوت انواع روابط اجتماعی می باشد. بر طبق نظام DSM-IV-TR اشکال در مهارتهای اجتماعی را در اختلالهایی از قبیل: اوتیستیک، رت، اسپرگر، انواع عقب ماندگی ذهنی با شدت های متفاوت می توان مشاهده نمود. به لحاظ بالینی اهداف آموزشی و درمانی بلندمدت و کوتاه مدت برای بهبود مهارت های اجتماعی این کودکان طراحی می شود که با استفاده از مداخلات درمانی مناسب مانند: آموزش مهارتهای حل مساله در موقعیت های اجتماعی، تشویق مراجع و خانواده وی به انجام فعالیت های ورزشی، مذهبی و فرهنگی؛ آموزش مهارتهای شنیداری و آموزش روابط متقابل بین احساسات و افکار امکان تحقق این اهداف عملی تر می باشد.