تحلیلی چند بر زیبایی و نقد هنر موسیقی

اینکه زیبایی چگونه تعریف می شود و چه اوصافی دارد و آیا امری ذهنی یا عینی است از دیرباز مورد فحص و تحقیق فیلسوفان بوده است. افلاطون زیبایی را امری عینی می داند و زیبائی معقول را برتر از زیبائی محسوس می داند. امر زیبا در دیدگاه او موزونیت و تناسب و هماهنگی برخوردار است و آنچه آدمی را به زیبایی سوق می دهد عشق است که مراحلی دارد پس از افلاطون کانت بزرگترین متفکری است که پیرامون زیبایی بحث کرده و او را موسس علم زیبایی می شناسند. این فیلسوف زیبایی را امری احساسی نه عقلی می شناخت که سبب ارضای میل و شهوت نشود و آنرا نیروی فهم دریابد آن گاه دیدگاه دو اندیشمند غربی درباره تمدن بیان شده است که حقیقت تمدن را نه در ابزارها بلکه در اخلاق و معنویت و خلاقیت علمی و هنر جستجو کرده اند. بحث دیگر مقاله به دیدگاه متفکران اسلامی پیرامون هنر موسیقی است که در تعارضات در این مساله آشکارا مشهود است در حالی که فقها آنرا تحریم کرده اند. بعضی از محدثین و متکلمین اسلامی آن را مباح دانسته اند و عرفا و صوفیه هم اغلب حکم به اباحه آن داده اند و صدور هر گونه حکمی را به مورد خاص آن بویژه شنونده و احوال شخصیه او احاله داده اند.