بررسی و ارزیابی کاربری اراضی منطقه 4شهر اهواز با استفاده از روش مقایسه ای و مدل LQi

عدم توازن در توزیع کاربری های مختلف در شهر در دو دهه گذشته و تراکم بسیاری از کاربری ها در مکان هایی خاص، مسایل نسبتاً حادی را در زمان حال و بخصوص در آینده به همراه داشته و خواهد داشت. بنابراینهسته اصلی و عملی برنامه ریزی شهری ،برنامه ریزی کاربری زمین است .این امر در نظر گرفتن استاندارد ها و سرانه ها از یکسو و لحاظ نمودن سازگاری و وابستگی ،ظرفیت و مطلوبیت کاربری ها با یکدیگر و در مقیاس فضای شهری را از سوی دیگر بیش از پیش الزامی می سازد .در مقاله حاضر سعی شده است تا به وضعیت کاربری اراضی منطقه 4 شهردار اهواز پرداخته شده است. به این منظور ابتدا وضع موجود کاربری ها مورد بررسی قرار گرفته است سپس به برنامه ریزی برای آینده پرداخته شده است.روش بکار گرفته شده در این مقاله به صورت توصیفی-تحلیلی است. چارچوب نظری تحقیق با استفاده از روش کتابخانه ای و سایر اطلاعات با روش میدانی گردآوری شده اند. ارزیابی کمی کاربری اراضی شهر با توجه به سرانه ها و معیارها و همچنین ارزیابی کیفی آنها با توجه به ماتریس سازگاری، ظرفیت، مطلوبیت و وابستگی و تحلیل علمی آن در این پژوهش نشان دهنده ی آن است که بسیاری از کاربری های موجود به لحاظ کمی و کیفی با استانداردها و ضوابط علمی منطبق نبوده و نامتعادل است. چگونگی تعادل بخشی، ساماندهی و بهینه گزینی کاربری های اراضی شهر در متن اصلی مقاله به تفصیل بیان شده است.