تحلیل و ارزیابی نقش دانش بومی در توسعه روستایی

دانش بومی از حوزه جغرافیایی خاصی سرچشمه گرفته و به طور طبیعی تولید می شود و بر اساس کارایی و سازگاری با شرایط محیطی به نوحی مجاور و دوردست پخش و منتشر می گردد، هرچند که معرفت روستایی بعد از تحولات شهرنشینی و رشد فزاینده ی آن از طریق تزریق دانش حوزه ی جغرافیایی خارج از روستا، تحت تاثیر قرار گرفته و سبب فزونی و یا اضمحلال آن گردیده باشد. همچنین دانش بومی بخشی از سرمایه ملی هر قوم است که باورها، ارزشها، روشها و آگاهیهای محلی آنان را در برمی گیرد و حاصل قرن ها آزمون و خطا در محیط طبیعی و اجتماعی است، غالبا به صورت شفاهی و سینه به سینه از نسلی به نسل بعد منتقل می شود. شایان ذکر است که دانش بومی براساس تجربه است و غالبا در طول زمان آزموده شده و با فرهنگ محلی و محیط زیست سازگار گردیده و لذا پویایی و کارایی لازم کسب کرده است. دانش بومی به گروههای قومی یا ساکنین یک ناحیه و روستا محدود نمی شود بلکه به همه ی جوامع شهری و روستایی و عشایری تعلق دارد. دانش بومی، دانش محلی در نظر گرفته می شود؛ دانش بومی، به مناطق کوچکی محدود می شود و به آنچه محدود شده است که مردم روستایی، احساس و مشاهده می کنند و مفاهیم و اصطلاحاتشان را برای درک آن به کار می گیرند، زمانی که بومیان (افراد محلی) قصد دارند اطلاعاتشان را انتقال دهند. به ویزه در جاهایی که ممکن است اطلاعات کاربرد نداشته باشد، مراقب هستند. هدف از این پزوهش ارزیابی نقش دانش بومی بر توسعه روستایی است. این پزوهش از نوع توصیفی- تحلیلی استو از روش کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است. و در آخر پیشنهاداتی در این خصوص ارائه شده است.