مطالعه اثر تزریق استرادیول، اکسیتوسین، ریلاکسین و شیاف پروستاگلندین ای- 1 بر بازشدن سرویکس و درصد آبستنی در گوسفندان زندی

هدف از این پژوهش بررسی اثر تزریق هورمونهای استرادیول، اکسیتوسین، ریلاکسین وشیاف واژنی پروستاگلندین ای-1) میزوپروستول) بر باز شدن سرویکس، زمان باز ماندن سرویکس و بهبود درصد آبستنی حاصل از تلقیح مصنوعی در گوسفند نژاد زندی در انتهایفصل تولیدمثل بوده است. در این مطالعه از 80 میش سه تا چهار ساله با میانگین وزنی 5/2±55 کیلوگرم استفاده شد. در آزمایش اول میشها به چهار گروه مساوی تقسیم شدند. گروهها به ترتیب 100 میکرولیتر استرادیول به صورت تزریق درون وریدی، 100 واحد اکسی- توسین، 5 میلیلیتر ریلاکسین به صورت تزریق درونعضلانی و 200 میکروگرم شیاف واژنیمیزوپروستول دریافت کردند. پس از اعمال تیمار در چهار زمان باز شدن و باز ماندن سرویکس مورد معاینه قرار گرفت. تزریق هورمون استرادیول تاثیر معنیداری بر باز شدن وباز ماندن سرویکس نداشت. استفاده از اکسیتوسین، ریلاکسین و میزوپروستول منجر به باز شدن و باز ماندن سرویکس شد (05/0

سرویکس دریافت نکرد. سه گروه دیگربه ترتیب 100 واحد اکسیتوسین، 5 میلیلیتر ریلاکسین و 200 میکروگرم شیاف میزوپروستول دریافت کردند و با توجه به بهترین زمان باز بودن سرویکس در آزمایش اول، به ترتیب درزمانهای 20 و 40 دقیقه و 5 ساعت پس از اعمال تیمار، 54 ساعت پس از تزریق eCG ،به صورت ترانس سرویکال تلقیح شدند. روز 50 پس از تلقیح با اولتراسونوگرافی درصد آبستنیتشخیص داده شد. درصد آبستنی در گروه دریافت کننده اکسیتوسین از گروههای دریافت کننده میزوپروستول و ریلاکسین بالاتر بود (60 درصد در مقابل 25 و 10 درصد، 05/0 P .(در نتیجه تزریق اکسی- توسین باعث بازشدن سرویکس، افزایش درصد آبستنی در میشهای زندی میشود و میتواناز آن بهعنوان ابزاری برای بهبود درصد آبستنی حاصل از تلقیح مصنوعی استفاده نمود.