ارتقاءتاب آوری سازمانی از طریق چابک سازی ساختار منابع انسانی

این مقاله به مطالعه افزایش تاب آوری سازمان ها از طریق چابک سازی پرداخته است. تاب آوری مفهومی است که به توانایی تحمل و عدم قطعیت های فزاینده. مفهوم تاب آوری از امتزاج نظریات گوناگونی از رشته های مختلف چون پایداری اکو سیستم ها، زیرساخت های مهندسی، روانشناسی، علوم رفتاری و کاهش ریسک شکل گرفته است و مطابق مدل مک مانوس با مولفه های آگاهی موقعیتی، مدیریت آسیب پذبری های کلیدی توسط مدیران و کارکنان و ظرفیت ساختار برای تطابق پذیری سنجیده می شود. برای چابکی نیز تعریف های زیادی ارایه شده است. در تعریفی چابکی به معنای توانایی هر سازمانی برای حسگری، ادراک و پیش بینی تغییرات موجود در محیط کاری و همچنین توانایی فایق آمدن بر چالش های غیرمنتظره برای رویارویی با تهدیدهای بی سابقه محیط کاری و کسب مزیت و سود از تغییرات به عنوان فرصت های رشد و پیشرفت آمده است. در تعریف دیگر چابکی توانایی رونق و شکوفایی در محیط دارای تغییر مداوم و غیرقابل پیش بینی و تغییر، فرصتی برای کسب مزیت رقابتی در محیط بازار است. توانایی های ویژه ای که سازمان را به سمت چابکی سوق می دهند، به عنوان مولفه های چابکی مشخص شده اند و عبارتند از: ساختار، مدیریت و کارکنان، فناوری، فناوری اطلاعات، نوآوری و خلاقیت.