سیاست کیفری ایران در قبال عنصر روانی جرم

عنصر روانی شکل دهنده ی رابطه ی مجرم و جرم است و به تبع آن، واکنش کیفری جرم متاثر از این رابطه است. در سیاست کیفری کشورهای مختلف اصولا جرایم عمدی هستند و استثنا غیرعمدی بودن جرایم است و این به جهت وسعت قلمرو و سابقه تاریخی جرایم عمدی است. عنصر روانی بر سیاست کیفری موثر است؛ چه به اعتبار ضمانت اجر،ا چه به اعتبار تشریفات آیین دادرسی کیفری، امروزه سیاست گذاران کیفری کشور ما با توجه به درجه خطرناکی و کیفیت تاثیر جرایم عمدی در نظم اجتماعی در حال بازنگری یا تجدید نظر نسبت به قلمرو جرایم غیرعمدی می باشند، به نحوی که قانون مجازات جدید و آیین دادرسی کیفری مصوب 1392به گونه ای تدوین شده است که ارفاقات عدیده ای را در حق متهم و به نفع او اعمال کرده است و مجرم را در مرکز توجه خود قرار داده و به نوعی مجرم محور است و این ارفاقها سبب می شود متهم کمتر قبح عمل ارتکابی درک نماید و رعب ناشی از مجازات در نظرش خوار و ناچیز جلوه کند و این تفکر را به بزه دیده القا کند که عدالت در مورد او رعایت نگردیده است، در حالی که در جوامع امروزی با توسعه تکنولوژی و تجهیزات صنعتی در زندگی انسانها ما شاهد افزایش بی رویه جرایم غیرعمدی هستیم به طوری که بنا بر آمار موجود در کشور ما، میانگین تلفات جانی ناشی از تصادف از میانگین تلفات جانی زمان جنگ بیشتر است و اکثر خانواده ها به طور مستقیم یا غیر مستقیم قربانی آن گردیده اند لذا به نظر می رسد قانونگذار بایستی به تدریج سیاست کیفری خودش را نسبت به عنصر روانی غیر عمدی که آسایش مردم را به هم می زند تغییر دهد.