ارتباط مولانا جلال الدین محمد بلخی و معین الدین پروانه در زمینه های عرفانی و سیاسی

مولانا جلال الدین محمد بلخی از شاعران و عرفای قرن هفتم هجری در دوران پرآشوبحمله مغول است. حمله ای که یکی از دلایل حضور او در سرزمین روم بود. وی علاوه برمریدان بنامی چون شمس تبریزی و حسام الدین چلبی و صلاح الدین زرکوب، از میاندولتمردان نیز یارانی داشت. از جمله معین الدین سلیمان بن مهذب الدین علی دیلمی کهدر زمینه های عرفانی و اجتماعی و سیاسی بسیار تحت تاثیر مولانا بود. مولانا نیزاحترام ویژه ای برای او قایل بوده و در سطوح فکری و عملی با او تبادل نظر داشته است.در این تحقیق از روش تحلیل متن با تکیه بر اسناد کتابخانه ای استفاده شده است وهدف آن نمودن رابطه دو تن از مهمترین شخصیت های تاریخی که یکی پیر و دیگریوزیر است، در دو ساحت عرفانی و سیاسی می باشد. اهمیت دیگر آن نیز در تحول فکریو عملی یک کارگزار دولتی یعنی معین الدین پروانه است که این دگرگونی وی نشات-گرفته از ارتباطی هست که با پیر خود یعنی مولانا جلال الدین دارد.