تحلیل تطبیقی احکام اخلاقی مولانا در فیه ما فیه با دو مکتب فلسفه ی اخلاق: فضیلت گرایی اخلاقی و نظریه فرمان الهی

اگر هدف عرفان را تنبه انسان دور افتاده از اصل بدانیم، معرفت به خود کنونی و خوداصیل و راه های حصول این معرفت می باید از مهم ترین مباحث دستگاه فکری عرفانیباشد. مولانا جلال الدین محمد بلخی برجسته ترین عارف پارسی گوست که دورافتادگی جان از اصل خود را همواره فرایاد می آورد و انتظار می رود الزامات معرفتی اینجدایی و راه وصل دوباره را نیز متذکر شود. آدمی از خیر مطلق جدا افتاده است واخلاقی زیستن می تواند یکی از راه های بازگشت به آن مبداء خیر باشد. از این رو دراین مقاله به بررسی احکام اخلاقی مولانا در فیه ما فیه برمبنای دو مکتب فضیلت گرایی اخلاقی و نظریه فرمان الهی پرداخته و رویکرد اخلاقی مولانا را به تمامی منطبق بر جهان نگری خدا محور او یافته ایم. چنانکه گویی اصلی ترین مولفه یقضاوت های اخلاقی مولانا، قرب و بعد عمل و عامل به خداوند است و خوب و بد و درست و نادرست برحسب این ملاک تعریف می شود.